رئیس‌جمهور دیروز در جشن ملی استقبال از نوروز، پس از اعطای نشان درجه یک فرهنگ و هنر به اسفندیار رحیم‌مشائی، در سخنانی و از شخصیت و ویژگی‌های وی بسیار تعریف و تمجید کرد و در خلال آن شهادت داد که مشائی دلی دارد همچون آیینه، پاک و زلال؛ و ایمانی دارد به استواری دماوند؛ و مردی است بهاری، بهاری، بهاری. وی با بیان اینکه همه پیامبران الهی آمده‌اند تا حقیقت انسان و بهار حقیقی را به انسان یادآوری کنند و دست او را تا رسیدن به بهار بگیرند، گفت: «مأموریت انسان، حرکت از زمستان و رسیدن به بهار است و ملت بزرگ ایران در طول تاریخ همواره به‌دنبال بهار بوده.» مشائی نیز که در این جشن سخنرانی کرد، در انتهای صحبتش درباره یکی از اوصافی که در بین اوصاف ابرمردی که همه منتظر آن هستند، به نحوه دیگری جلوه‌گر است، گفت: آن وصف زیبایی است که فرمودند: «السلام‌علیک یا ربیع‌الانام» سلام بر تو ای بهار انسان‌ها! دنیا بداند که امام ما بهار است.

تعریف و تمجید از افراد اگر استحقاق آن را داشته باشند و در حدشان باشد، به شکل کلی منعی ندارد؛ اما درباره جزئیات این مسئله، نظر علمای اخلاق شرط است.

اعطای نشان هم به افرادی که شایسته آن هستند، امر نیکی است به شرط بر آنکه شواهد امر نیز این شایستگی را برتابند و تأیید کنند. بیان استعاری و تمثیلی درباره وظیفه و مأموریت پیامبران الهی و نیز اشاره به چنین سلام و درودی به پیشگاه یگانه‌ای که پرده‌های اوهام را می‌درد و با آشکار ساختن حقیقت محض، اباطیل را می‌زداید، روشی زیبا و پسندیده و متناسب با موضوع و زمان است؛ مشروط بر اینکه در همین حیطه و مختص به همین امر باشد؛ اما اگر علایمی یافت شد که نشان داد موضوع، چیزی دیگری است و تمام این‌ها در عین صحت و حقیقت، پرده‌ای است برای پوشیده نگه داشتن برخی منویات برنامه‌ریزی شده که قرار است تدریجاً آشکار شود، آنگاه تمام این مسائل از محتوای اصیل خالی می‌شوند و از آن، تنها قالبی خشک و بی‌روح باقی می‌ماند. بهار خوب است؛ زیرا زبان و دریچه‌ای است برای فهم و دیدن ذات آفرینش تا آنجا که شاید کسی نتواند حق توصیف آن را ادا کند؛ اما اگر این واژه، یکمرتبه وارد ادبیات گروهی خاص شود که از امکانات ویژه رسانه‌ای برخوردارند و مدام تکرار گردد و بعد هم به شعار انتخاباتی تبدیل شود، دیگر برای کسی دلچسب نیست و شنیدن آن، کسی را سرزنده و مسرور نمی‌کند و همگان به آن پشت می‌کنند؛ زیرا متوجه می‌شوند به بیراهه کشیده شده‌اند؛ از این‌رو به بهار حقیقی روی می‌آورند که آفرینش را برای آن‌ها تفسیر و تبیین می‌کند و در این عبارت ژرف معنا می‌یابد: «السلام علیک یا ربیع‌الانام».