درخواست دولتمردان ترکیه برای استقرار موشک‌های پاتریوت ناتو در مرز این کشور با سوریه، به بهانه اهداف دفاعی و برای جلوگیری از هرگونه حمله احتمالی موشکی سوریه(!) به ترکیه، موجب واکنش ایران، روسیه و سوریه گردید و این کشورها رسماً اعتراض خود را به این اقدام سران ترکیه ابراز داشتند. هرچند که «احمد داود اوغلو» وزیر امور خارجه ترکیه، در واکنش به این اعتراضات عنوان کرد «این سیستم موشکی، تنها اهداف دفاعی دارد و عملیاتی نخواهد بود، مگر اینکه خطر امنیت این کشور را تهدید کند»، نگاهی به اقدامات و عملکرد دولتمردان اسلام‌گرای ترک به‌ویژه پس از بحران سوریه، نشان از فاصله گرفتن آنان  از ادعاهای اولیه‌شان دارد؛ ادعایی که در آن گفته می‌شد دولتمردان اسلام‌گرای ترکیه قصد دارند تا مرزهای خود با همسایگانشان را مرزهای امن کنند و بحران‌های موجود با همسایگان را به نقطه صفر برسانند؛ اما آیا به‌واقع چنین شده است؟! اگرچه دولت اسلام‌گرای ترکیه در ابتدای کار، گام‌هایی در این زمینه برداشت و حتی در دشمنی با صهیونیست‌ها نیز به‌ظاهر شمشیر را از رو کشید؛ اما چندی است که نه‌تنها اختلافات آن با کشورهای همسایه کاهش نیافته، بلکه به حد انفجار نیز رسیده است. امروز این کشور با ایران، عراق، سوریه، ارمنستان و روسیه، به‌دلیل برخی اقدامات نسنجیده دولتمردان این کشور، اختلافات زیادی پیدا کرده، به‌گونه‌ای که حتی صدای اعتراضات برخی سیاسیون و رسانه‌های این کشور را نیز بلند کرده است.

نزدیکی این کشور به غرب و کشاندن پای ناتو به مرزهای ایران و روسیه، جز دمیدن به بحران منطقه‌ای و دوری این کشور از همسایگان خود و انزوای منطقه‌ای آن، چیزی برای ترک‌ها نخواهد داشت. چه کسی می‌تواند ادعا کند کشوری مانند سوریه که با طیف گسترده‌ای از کشورهای منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای در حال نبرد است، قصد گشودن جبهه‌ای دیگر آن هم با ترکیه را دارد؛ از این‌رو ادعای دفاعی بودن این سامانه، بهانه‌ای بیش نیست.

رویکرد نزدیکی دولتمردان ترک به غرب و صهیونیست‌ها و راهبرد اشتباه این کشور در قبال سوریه، سبب شده که بنا به آمار خود مراکز نظرسنجی ترکیه، اعتماد مردم ترکیه به شخص اردوغان و حزب عدالت و توسعه روزبه‌روز کاهش یابد و این کشور را هم در داخل و هم در بین همسایگان و مسلمانان منزوی کند.