«آلون‌بن» در سرمقاله‌ «المانیتور»، ارگان وابسته به ناتو، در اعترافی زودهنگام، «هدف نهایی غرب» از فشارهای گوناگون بر نظام ایران را زمینه‌سازی برای آغاز ناآرامی خیابانی در ایران(!) ذکر کرد و نوشت: «مشاهده‌ پیشرفت‌های ایران موجب شد برخی در نیروهای دفاعی، پارادایم جدیدی را مطرح کنند که به جای توانایی‌های فیزیکی، بر انگیزه‌های ایران تمرکز می‌کند. در واقع این پارادایم تصدیق می‌کند که توسل به نیروی نظامی به‌تنهایی حاوی پاسخی راضی‌کننده برای چالش ایران نیست.

این پارادایم، با اذعان به اینکه اعمال تحریم‌های جامعه بین‌المللی علیه ایران، نقطه شروع فشار بر حکومت این کشور است، خواستار تشدید فشار بین‌المللی از طریق تحریم‌های بیشتر در کنار فعالیت‌های مخفی علیه برنامه پرسنل، تأسیسات هسته‌ای و نیز حکومت آیت‌الله‌ها در ایران است. با توجه به احتمال روزافزون وقوع بهار عربی در خیابان‌های تهران، ترکیب فشار اقتصادی و سیاسی می‌تواند آیت‌الله‌ها را به بازنگری در برنامه هسته‌ای متقاعد کند.»

«نوام چامسکی» تحلیل‌گر آمریکایی نیز به‌تازگی در جواب خبرنگار بی‌بی‌سی، ضمن فاش ساختن برنامه سازمان جاسوسی سیا برای تنفس مصنوعی به پیکر بی‌جان فتنه، می‌گوید: «درباره ایران من از جزئیات اطلاع ندارم؛ اما شک دارم که جنبش(فتنه) سبز کاملاً خاموش شده باشد. فکر می‌کنم اگر عمیق‌تر نگاه کنیم، می‌بینیم که مردم هنوز دارند تلاش می‌کنند. فکر می‌کنم که بتوانند راه‌های جدیدی برای ادامه این جنبش پیدا کنند.» روزنامه انگلیسی «فایننشال تایمز» نیز به‌تازگی در سرمقاله‌اش به‌صراحت اعلام کرد که امید غرب، به انتخابات ریاست‌جمهوری در ایران است.

همه اسناد موجود نشان از آن دارد که غربی‌ها نوعی «مدیریت هوشمند» را برای این دور از انتخابات در ایران به کار بسته‌اند و مترصد تعیین شرایط لازم برای رسیدن به جمع‌بندی آخر خود در این‌باره‌اند.در عین حال این نکته‏ قطعی است که هدف کلان غرب، سوق ‏دادن کشور به سمت فضایی است که هر چه بیشتر به فضای سال ۸۸ شبیه باشد.