جان‌کری، وزیر امور خارجه آمریکا دو روز پیش در سفر به سرزمین‌های اشغالی یک‌‌بار دیگر با اظهاراتی مداخله‌جویانه بررسی صلاحیت نامزدهای انتخابات ریاست‌جمهوری ایران را زیر سؤال برد و ادعا کرد، شورای نگهبان فهرست تقریباً هفتصد نفری نامزدهای احتمالی را به مقاماتی به انتخاب خود، بر مبنای اینکه چه کسی منافع حکومت را دنبال می‌کند، محدود کرد. وی که با دست خالی به سرزمین‌های اشغالی سفر کرده بود، برای اینکه مقامات صهیونیست را خیلی هم از خود نرنجاند ادعای دیگری به ادعای اول افزود و گفت: انتخابات ایران مطابق استانداردهایی که بر اساس آن مردم بیشتر کشورها انتخاباتی آزاد، منصفانه، شفاف و قابل دسترسی دارند، نیست.

از واکنش‌ اول آقای کری مشخص می‌شود که وی اساساً‌ قانون را قبول ندارد و در نزد او و مقامات آمریکایی و برخی کشورهای غربی، قانون که برترین معیار برای انجام امور است، زمانی محترم و قابل‌قبول است که با منافع و خواست آن‌ها همخوانی داشته باشد در این صورت اگر شورای نگبهان تنها یک فرد را احراز صلاحیت می‌کرد و آن فرد نظر آمریکا را تأمین می‌نمود، کار شورای نگهبان از نظر آن‌ها کاملاً قانونی محسوب می‌شد و نمی‌بایست آن را زیر سؤال برد. ادعای بعدی وی هم تفاوت چندانی با ادعای اول ندارد، مگر در استخدام واژگان. آقای کری فکر کرده قانون انتخابات نیز مانند واحد اندازه‌گیری دما، یا طول و یا قوانین راهنمایی رانندگی است که استاندارد واحد داشته باشد. اگر اینگونه باشد انتخابات انگلیس، ایتالیا، فرانسه، ژاپن، آلمان و... استاندارد نیستند، چون هیچ شباهتی به انتخابات آمریکا ندارند. به‌نظر می‌رسد، هم آقای کری می‌داند کلام مقبول و به قاعده‌ای نگفته است و هم مقامات رژیم صهیونیستی. هر دو واقفند که در چنین دیداری در آستانه انتخابات ایران، بین دو دشمن اصلی جمهوری اسلامی باید سخنی علیه ایران گفته می‌شد که گفته شد و لزومی نداشت که این گفته حرف وزین و مقبول در نزد عقلا و صاحب‌نظران باشد. هر دو طرف به این اندازه راضی و دلخوش شدند که سنگی به طرف ایران پرتاب شود.