روز گذشته جمعی از مسئولان و دست‌اندرکاران جشنواره مردمی فیلم عمار با امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) دیدار کردند. با نگاهی کوتاه و گذرا به روندی که سینما از انقلاب و پس از آن طی کرده و فضایی که بر آن حاکم بوده، ارزش کارهایی مانند جشنواره مردمی فیلم عمار که تنها یک نمونه و در آغاز راه است، مشخص می‌شود. صنعت سینما به عنوان یک هنر- ابزار، خاستگاه کاملاً‌ غربی دارد که سال‌ها پیش از انقلاب به شکل کالایی هنری و در یک بسته کاملاً‌ محصور و محافظت‌شده به ایران وارد شد و بخش اصلی آن، یعنی محتوا، با شاخص‌های فرهنگی غربی، نشانه‌های ظاهری و سطحی بومی گرفت و با این ویژگی، تا پس از انقلاب ادامه حیات داد. با اینکه پس از انقلاب در سینمای ایران فیلم‌هایی ساخته شد که تا حدودی با نوع فیلم‌های ایرانی ساخته شده در داخل کشور تفاوت داشت؛ اما آن‌ها استثنا محسوب می‌شدند، کما اینکه نتوانستند روند طولانی شکل‌گرفته در سال‌های پیش از انقلاب را اصلاح کنند. به موازات موضوع و محتوای فیلم‌های تاریخ سینمای ایران که درباره آن، حرف و حدیث فراوان وجود دارد، مجموعه نه‌چندان مرئی از عوامل تولید و ساخت فیلم شکل گرفت که به سبب ریشه‌دار شدن با حفظ روند نامطلوب حاکم بر سینما، این صنعت هنر- ابزار را به نحو انحصاری به تملک خود در آورد و با مسدود کردن راه‌های ورود افرادی که مناسبات حاکم بر سینمای موجود را برنمی‌تابیدند، جلوی هرگونه تغییر و تحول مثبت در این عرصه را گرفت. این رفتار باندی سبب شده بود تا آثار روشن انقلاب که در حوزه‌های مختلف به چشم می‌آمد، در عرصه سینما دیده نشود یا بسیار کم‌رنگ و غیرقابل تشخیص و تأثیر بروز پیدا کند. این انحصارگرایی و تفکر باندی در حالی از ورود دیگران به حوزه سینما جلوگیری می‌کند که آثار ساخته‌شده خارج از این چارچوب انحصاری نشان داد که از توانایی و خلاقیت بالایی برای هدایت سینما به عرصه‌های جدید و فاخر مورد نیاز انقلاب برخوردار است. شکل‌گیری گروه‌های سینمایی مانند جشنواره مردمی فیلم عمار قادر است سینمای ایران را از انحصارگرایی ساختاری و محتوایی، خارج و ظرفیت‌های قابل و توانمندی را به سینمای ایران اضافه کند و سینما را با هدایت به مسیری که امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) در این دیدار به آن اشاره داشتند، کاملاً در خدمت اهداف انقلاب اسلامی درآورد.