برخی گفتند تعداد کشته‌شدگان 30 نفر است و برخی هم گفتند 27 نفر. در خبری آمده که ضارب دو اسلحه داشته و در خبر دیگر به سه اسلحه اشاره شده است. تلاش خبرنگاران برای مشخص کردن اینکه قاتل 20 یا 24 ساله بوده، ادامه دارد و... اما هیچ‌کدام این‌ها مهم نیست. مهم، کشته شدن قطعی بیش از 20 نفر است که بیشترین آن‌ها نیز کودکان دبستانی بودند و نیز مهم، چرایی وقوع چنین حادثه فجیعی است که در سلسله جنایات متوالی رخ داده و آخرین آن نیز نخواهد بود. مطالب فوق، مربوط به کشتار فجیع و جان‌خراش در شهر نیوتاون ایالت کانتیکت آمریکا است که دو روز پیش انجام گرفت. پس از وقوع این حادثه تأمل‌برانگیز، برخی با محافظت از ذهنشان در برابر اخبار و تحلیل‌های جهت‌دار رسانه‌ها در حرکتی صحیح برای یافتن ریشه این قبیل حوادث تلخ در آمریکا که در حال تبدیل شدن به روندی عادی است، رویکردی تاریخی و تحلیلی پیدا کردند که افزون بر این رویکرد درست، باید به هالیوود هم توجه کرد که وظیفه اصلی آن، به‌روز کردن آن سابقه تاریخی و زنده نگه داشتن آن است. شاید علت تأثیرگذاری بیشتر بدآموزی‌های هالیوود بر رفتار شهروندان آمریکایی در مقایسه با تأثیر آن بر شهروندان سایر کشورها، این باشد که فرهنگ حاکم و جاری بر نهادهای آمریکایی از خانواده گرفته تا دولت، دقیقاً ترویج‌کننده، مؤید و مصداق عمل همان چیزهایی است که کارگردان‌های هالیوود در تصاویرشان به نمایش می‌گذارند. اشک‌های اوباما که ساعتی پس از حادثه فجیع فوق در برابر دوربین‌های تلویزیونی بر گونه‌هایش لغزید، نمی‌تواند رشته محکم ارتباطی میان هالیوود و انجمن ملی اسلحه آمریکا (NRA) را که بسیاری از قانون‌گذاران آمریکایی، وامدار آن هستند، پاره کند. توافق نانوشته هالیوود و انجمن ملی اسلحه آمریکا، این است که با استفاده از پیشینه فرهنگی مردم آمریکا با حفظ پیوند و هماهنگی، منافع اقتصادی خود را با هدر دادن خون شهروندان آمریکا تأمین کنند. برای آن‌ها مهم نیست خونی که برای تأمین منافع آن‌ها بر زمین ریخته می‌شود، خون کودکان آمریکا باشد یا عراقی و افغانی. خون اهمیت ندارد، مهم این است که نتیجه ریختن این خون‌ها، به‌دست آوردن دلارهای بیشتر است و بر روی هیچ دلاری نمی‌نویسند محصول ریخته شدن کدام خون است.