برنامه اول، استقرار موشک‌های پاتریوت ناتو در ترکیه و در نزدیکی مرز با سوریه بود و برنامه دوم، راه‌انداختن جنجال تبلیغاتی علیه جنگ‌افزارهای شیمایی سوریه است. در برنامه اول، مباحث مربوط به سوریه، دستاویزی برای ناتو شد تا ضمن تهدید سوریه، امکان حضور در منطقه را پیدا کند، حال آنکه در وضعیت عادی این امکان به‌راحتی برای آن‌ها به دست نمی‌آمد. در برنامه دوم که این روزها بیشتر به آن دامن زده می‌شود، ظرفیت موضوع می‌تواند زمینه‌ساز اقدامات خطرناک بعدی باشد، همان‌طور که نظیر این مسئله در عراق و لیبی ملاحظه شد و غربی‌ها با دامن زدن به تبلیغات و ایجاد ترس و وحشت، پیشاپیش مردم را برای پذیرش اقدامات خودشان آماده کردند و پس از اینکه آن‌ها به اهدافشان رسیدند و معلوم شد تمام تبلیغات و ادعاهایشان دروغ بوده، از پاسخ به افکار عمومی گریختند و موضوع را مشمول مرور زمان کردند. به‌نظر می‌رسد این وضعیت به شکل حساب‌شده درباره سوریه در حال تکرار است که احتمالاً در بخش‌های جزئی آن، تفاوتی با موضوع عراق و لیبی ایجاد شود. ازجمله اینکه تروریست‌ها از سلاح شیمیایی استفاده کنند و آن را به حکومت سوریه نسبت دهند. زمینه چنین اقدامی وجود دارد؛ چراکه تروریست‌ها یکی از کارخانه‌های تولیدکننده گاز کلر در حومه حلب را تصرف کرده‌اند و حتی یکی از تروریست‌ها در تصویری در حالی‌که نقاب بر چهره دارد، مردم سوریه را تهدید کرده که اگر با آن‌ها همکاری نکنند، آن‌ها را با گاز شیمیایی مسموم می‌کنند. در هر صورت، لحن مقامات غربی درباره تسلیحات شیمیایی سوریه به‌گونه‌ای است که گویا قصد دارند با بهانه کردن آن، اقدامات خطرناک بعدی خود علیه حکومت و ملت سوریه را توجیه کنند. آمادگی حکومت سوریه و حامیان مقاومت می‌تواند حرکت بعدی آن‌ها را خنثی کند.